خیلی وقت بود که یه فیلم جدی و عمیق که حالمو جا بیاره ندیده بودم تا اینکه Shame رو دیدم.
یه فیلم خیلی سطح بالا و با اقتدار از اونایی که وسطش خوابت نمی گیره و از همون ثانیه های اولی می فهمی که با یه فیلم جدی طرفی.
با موسیقی عمیق متن فیلم به خصوص اوایل فیلم که مایکل با خانوم توی مترو چشم تو چشم میشه (فیلم برداری اون صحنه بی نظیر عالیه) همه پیام یه فیلم جدی رو میدن.
موضوع فیلم هر چند جدید نیست اما بسیار ریشه ای و خصصی و مفید بهش پرداخته شده که داره زندگی ماشینی و بدون روح و نشاط انسانی رو نقد می کنه و رابطه جنسی بدون عشق رو شکست خورده جلوه میده.
استیو مک کوئین در این فیلم به جرات شاهکار ساخته. نمونه یک فیلم ایده آل و شاخ و بدون نقص هست. بازیهای عالی، موسیقی شاهکار، استفاده بی نقص از عناصر سینمایی، و فیلمنامه خیلی دقیق و عالی.
پیام این فیلم اینه که صرف داشتن شغل و خونه خوب و سطح زندگی بالا خوشبختی و شادی شما رو در زندگی نمیاره، و در زندگی حتما باید عشق به چیزی باشه، حتی عشق برادر به خواهر.
این فیلم از اون فیلماییه که مو به تنم سیخ کرد و بعد مدتها یه فیلم دیدم که بهم شوک وارد کرد و حالمو تغییر داد و خوب کرد.
پس استیو مک کوئین ممنون به خاطر این فیلم شاهکاری که ساختی.