خب از سالها قبل یکی از کارگردانان محبوب من مایکل مان (Michael Mann) بوده و هست.
خب اولین دلیل اینکه من به آقای مایکل مان علاقه دارم کاملا مشخص و آشکاره. بهترین فیلم تمام زندگیم یعنی فیلم Heat ساخته ایشون محصول 1995 هستش.
به نظر من مایکل مان، یک حماسی ساز فوق العاده ست و عناصر سینمایی رو به خوبی می شناسه و می تونه طوری همه عناصر رو ترکیب کنه که مو به تن بیننده سیخ بشه. چیزی به شخصه خودم بارها در فیلمهایش تجربه کردم.
یک ویژگی که من از فیلمهای مایکل مان خیلی دوست دارم و در فیلمهایش مشترکه، سکانس های پایانی فیلمهاش هستند:
(( قهرمانان فیلم کشته میشن، اما فیلم ناامیدانه تمام نمیشه بلکه حتما فیلم با نور امید تمام میشه. همزمان، موسیقی حماسی حزن انگیز و افتخار آمیزی هم پخش میشه. ))
این سکانس ها من رو دیوانه می کنن و در اکثر فیلمهایش هم مشترک بوده و وجود داشته مثل Heat یا Last of Mohicans یا Collateral یا Miami Vice یا Public Enemies.
اما فیلمهای محبوبم از مایکل مان به ترتیب اولویت به این شرح هستند:
1- Heat
2- The Last of Mohicans
3- Miami Vice
4- Public Enemies
5- The Insider
دو تا فیلم ضعیف و بد از مایکل مان دیدم. یکی Collateral با بازی تام کروز ، و دیگری Blackhat.
به عقیده من، مایکل مان در چند سال اخیر افول کرده و ضعیف شده. برای مثال آخرین فیلمش Blackhat واقعا فیلم بدی بود و در سطح اون نبود. همچنین بسیار هم کمکار شده. آخرین فیلمش Blackhat محصول 2015 بود و فیلم قبلیش Public Enemies محصول 2009 بود. مسخرست در 9 سال اخیر فقط 2 تا فیلم ساخته!!!
ضمن اینکه به نظرم مایکل مان به نظرم دیگه پیر و تمام شده. بهترین کارها و شاهکارهاش در دهه 90 بودند و از سال 2000 به بعد افت چشمگیری داشته.
نتیجه گیری اینکه، آقای مایکل مان جزء کارگردانان خیلی تاپ برای من نیست و فقط یکی از کارگردانان مورد علاقم هستند ؛ و هستند کارگردانانی که از ایشون بیشتر دوستشون دارم.
