وبسایت شخصی بابک بدریان

قبلا در این پست راجب فیلم The Devil Wears Prada نوشتم. خ فیلم شاد و پرانرژی ایه. و برای اولین بار نظر منو نسبت به مد و فشن تغییر داد. خب کاراکتر اندی (آنا هاتاوی) کلا شخصیت مورد علاقه منه. یه دختر خیلی پرانرژی و با انگیزه و باهوش و با

کلیه صحنه هایی که پسر روبات به دنبال مادرشه (مادر انسانیش) و بودن با مادرشو آرزو می کنه. عشق به مادر عجب عشق جاودانه ایه! این فیلم بهترین فیلمیه که عشق به مادر رو نشون میده. اشک بارها از چشمهام جاری شد. بارها وقتی پسر روبات با همه وجود دنبال

سکانسی که تام بیشاپ (برد پیت) و نامزدش از زندان آزاد شدند و سوار هلیکوپتر جدا در حال بازگشت به خانه هستند. و با موسیقی عالی و حزن انگیز ، به هم نگاه می کنند. موسیقی این سکانس دیوانه کنندست. برد با چهره معصومیت و مظلومش نجات پیدا کرده و

سکانسی که کاراگاه (جیک جیلنهال) از سرش در حال خونریزی است و در حال رانندگی با عجله بسیار به طرف بیمارستان است و آنا (دختر بچه گروگان گرفته شده بوده) مسموم و از حال رفته صندلی عقب ماشین است. اوج استرس و غم و التماس را در چهره جیک می بینیم

سکانسی که مسئول وقت آلمان نازی از پشت رادیو دستور تسلیم آلمان را اعلام می کند و ماشین حامل بلندگوی رادیو در خیابان های ویرانه شهر می رود و پیام را در سطح شهر پخش می کند و پسر نوجوان آلمانی به دنبال ماشین حامل بلندگو می دود و فرمان

اولین فیلمی بود ک بدون سانسور و زبان اصلی گرفتمش. اینو چون زمان خ.ب. بود و زیاد فیلم و سرگرمی نداشتم بینهایت بار دیدمش. از صمیم قلبم عاشق این فیلم و زوج اسمیتم. داستان فیلمش فوق العاده خلاقانه ست و حرف نداره. با این فیلم خ علاقه مند به برد