نویسنده: Babak Badrian

اول بگم این فیلم باعث شد من بعد از یک سال دوباره به فیلمی امتیاز 10 بدم. فیلم عالی Gone Girl یا همون دختر گمشده. این فیلم بی تردید غیرقابل پیش بینی ترین فیلم عمر منه. این فیلم باز یه شاهکار دیگه از دیوید فینچره. فیچنر استاد چسبوندن معماهای بسیار

پرواز اوشینیک 815 (Oceanic 815) از مقصد سیدنی به لس آنجلس   تو را از صمیم قلب دوست دارم. پرواز اوشینیک 815 تو بهترین و خاطره انگیزترین لحظات زندگی منو رقم زدی. محبوب ترین عشق های زندگی من در تو بودند و با تو معنا پیدا کردند و اسطوره های

من به هابیت 1 امتیار 9 و به هابیت 2 امتیاز 6 دادم. که اختلافشون خیلیه. دلیلش اینه هابیت 1 یه فیلم کاملا حماسی و جدی بود. فیلمی که مو به تن سیخ می کرد، اشک جاری می کرد و کلا حماسی بود و شور می داد. اما هابیت 2

خب در روزهایی که در سربازی و اهواز هستم توفیق اجباری شد که سریال شکرآباد رو از شبکه نسیم تماشا کنم که خیلی هم طرفدار داره. کلیت این سریال یه ایده جالب داره. یعنی انتخاب زمان چند قرن پیش در شهر بلخ و استفاده از کلمات قدیمی مانند “بلاد” به

تا حالا چنین فیلمی رو تجربه نکرده بودم که در حین دیدنش انقدر با احساساتم بازی کرده باشه و یا شدید اشک جاری کنه یا شدید بخندونه. اول از همه اینکه در تمام عمرم این فیلم بیشتر از همه فیلمهای دیگه اشک من رو در اورد. همه فیلمها که تا حالا

بی تردید بیشترین فیلمی که در تمام عمرم سرش اشک ریختم این فیلم 3Idiots بوده. اولین سکانسش که گریه کردم سکانسی بود که راجو در بیمارستان در کما بود و دو دوستش برای بهبودی و به هوش اوردنش همه کاری می کردن. مرتبه دوم صحنه ای بود که راجو روی ویلچر