مدیریت ایرانی

توی این مدت که اومدم سربازی تقریبا برای اولین باره که فرصت این هست که تو حوزه های علوم انسانی یکم فکر کنم.

برای عامه ایرانی ها فردیت و موفقیت فردی خیلی بهتر از کار گروهی و نتیجه تیم شون هست.

در نتیجه وقتی یه مدیری در مجموعه ای هست، اولویت اولش و همه اقداماتش اینه که خودشو جا بندازه و خودشو به عنوان رئیس ثابت بکنه و حرفشو به کرسی بنشونه. بعد از اینه که تازه به پیروزی و رشد مجموعه فکر می کنه.

برای اینکه مدیر ایرانی خودشو به کرسی بنشونه اصلا براش مهم نیست اقداماتش به مجموعه ضربه میزنه یا مفیده اصلا مجموعه براش اهمیتی ندازه.

خیلی مواقع مدیر ایرانی که تازه میاد روی کار برای اثبات خودش کلیه روال و قوانین و اقدامات مدیر قبلی رو تغییر میده که حتی برخی اونها به ضرر مجموعه است و روال قبلی مفید بوده، اما این تغییرات اکثرا منفی رو برای اثبات خودشون انجام میدن. برای این میگم اکثرا منفی چون اصلا مدیری که تازه اومده سر کار با امور مجموعه و مشکلاتش آشنا نیست هنوز و عوض اینکه ابتدای کار سعی بر شناخت مجموعه و امور داشته باشه که بتونه معقول بعدا تغییر ایجاد کنه همون ابتدای بدون هیچ تدبیری فقط می خواد تغییر ایجاد کنه مدیر ایرانی.