آث میلان از قدیم قبرستان ستاره ها بود

این پست رو ماهها قبل می خواستم بنویسم که امروز قسمت شد.

از همان 10-15 سال پیش که فوتبالی بودم و سری A رو دنبال می کردم همیشه همین طور بود، بزرگترین و معروف ترین فوق ستاره های فوتبال وقتی از باشگاه شون به آث میلان میومدند، می سوختند و نابود می شدند و بعدش از آث میلان باید فوتبال درجه یک رو کنار می گذاشتند و به تیم های سطح پایین می رفتند.

از قدیم برای بازیکن های فوق ستاره این طور بود، الان هم که دیگه سری A فقیر شده و نمی تونن بازیکنهای فوق ستاره بخرند، برای سرمربی ها این طور شده. و داره دونه دونه اسطوره های دیروز خودش رو سرمربی می کنه و با تحقیر اخراج شون میکنه. آث میلان تا قبل قبرستان بازیکنها بود و امروز قبرستان سرمربی ها شده.

 

 

دقیقا خوب یادمه هر بازیکنی که در باشگاهش خیلی مشهور و جهانی بود وقتی به آث میلان میومد، دیگه نابود میشد و بعدش باید به لیگ های عربی می رفت که بازنشست میشد.

البته دو تا فرضیه برای این موضوع می تونه وجود داشته باشه که نمی دونم بیشتر کدوم یک درسته:

1- واقعا بازیکنها وقتی به آث میلان می آمدند نابود می شدند.

2- بازیکنها در باشگاه خودشان بهترین دوران شان را می گذراندند، و وقتی دوران اوج شان نزول می کرد آث میلان آنها را می خرید احتمالا چون ارزان تر می شدند.

به چند تا از نمونه های بارز این موضوع می پردازم:

رونالدوی برزیلی: در اینترمیلان خب فوق ستاره بود. سپس به رئال مادرید رفت و به اوجش رسید. بعد از اون به آث میلان آمد و به شدت اضافه وزن پیدا کرد. بعدش به لیگ برزیل بازگشت و محو شد.

رونالدینیو: فوق ستاره بسیار تکنیکی برزیلی. تا وقتی در بارسلونا بود در جهان خدایی می کرد و بی رقیب بود. به آث میلان رفت و نابود شد و بعدش هم به لیگ برزیل بازگشت.

ریوالدو: ریوالدو هم دقیقا عین رونالدینیو، تا وقتی در بارسلونا بود بهترین بازیکن جهان بود. سپس به آث میلان رفت و خیلی ناموفق و بعدش هم به لیگ برزیل بازگشت.

دیوید بکهام: اوج شهرتش در منچستر یونایتد بود و بعدش هم به رئال مادرید پیوست. بعد از اون به لیگ آمریکا رفت و بعدش برای 1-2 فصل به آث میلان رفت. قطعا در آث میلان دیگر تمام شده بود و بعدش هم به پاریس ان ژرمن رفت و بعدش هم خداحافظی.

 

اما در چند سال اخیر که تیم های سری A به شدت ضعیف و فقیر شدند دیگه قادر نیستند فوق ستاره های جهانی بخرند. هر دو تیم شهر میلان یعنی آث میلان و اینترمیلان در یک دهه گذشته بسیار افول کردند و هر کدام تعداد خیلی خیلی زیادی سرمربی عوض کردند.

وضع آث میلان خیلی بدتره و شاید هر فصل 2 تا سرمربی جدید می آورد اون هم از اسطوره های سابق خودش، و در وسط فصل اخراج شون می کنه. مثال می زنم:

کلارنس سیدورف: زمان بازیگریش بی نظیر بود. چه گلهایی رو که فقط به اینترمیلان زد. سال 2014 سرمربی تیم شد و همون سال به خاطر نتایج ضعیف اخراج شد. فقط 4 ماه دوام آورد!!!

فیلیپو اینزاگی: به جرات یکی از اسطوره های ابدی آث میلان بود. خوب یادمه با دیسیپلین و نظم خیلی زیاد سرمربی گریش رو شروع کرد و به خصوص به بازیکنها از نظر غذایی و رژیم خیلی سخت می گرفت که احتمال می دادم موفق میشه و آث میلان رو از بحران خارج می کنه. اینزاگی اواسط 2014 مربی شد و اواسط 2015 اخراج شد. دقیق تر فقط 10 ماه !!!

سینیشا میهایلویچ: خب میهایلویچ جزء بازیکنان آث میلان نبود و بیشتر در لاتزیو و اینترمیلان بود. او اواسط 2015 سرمربی شد و اوایل 2016 اخراج شد. یعنی فقط 8 ماه !!!

کریستین بروچی: این شخص رو نمی شناسم.

وینچنزو مونتلا: مونتلا هم جزء بازیکنان آث میلان نبود بلکه از اسطوره های رُم بود. اواسط 2016 مربی شد تا اواسط 2017. یعنی 17 ماه!

جناره گتوزو: گتوزو هم جزء اسطوره های آث میلان بود و شخصا به خوبی بازیهاشو به یاد دارم. گتوزو تا به امروز ظاهرا خوب کار کرده و هنوز! اخراج نشده. به عنوان یکی از بازیکنانی که نسل من بوده و کلی باهاش خاطره دارم امیدوارم لااقل این یه اسطوره دیگه نسوزه. از 2017 سرمربی شد و هنوز پابرجاست …

 

حرف آخر

باور کردنی نیست آث میلان در 5 سال اخیر 6 سرمربی عوض کرده که همه هم اسطوره های خود آث میلان یا سری A ایتالیا بودند. یک به یک می آیند و نتیجه نمی گیرند و اعتبار چند ساله شان نابود می شود.

اول شعور مدیریت خود باشگاه باید برسه که با اسطوره ها درست رفتار کنه و آبروشون رو نگه داره ولی وقتی مدیریت باشگاه شعورش نمیرسه، خود اسطوره ها مانند اینزاگی و سیدورف و غیره نباید در این آشفته بازار آث میلان از اعتبار و آبروی چند ساله خودشون خرج کنند.

برام مهم نیست که آث میلان چه سرنوشتی داشته باشه، موفق بشه یا محو بشه. فقط امیدوارم بیش از این اسطوره هایی رو که من باهاشون خاطره دارم رو نسوزونه و این گونه بی آبرو نکنه…