آفرین به هنرمندان و بازیگران ایران (صحبتها درباره زلزله)

در کشورما دو گروه افراد celebrity یا مشهور و در مرکز توجهات قرار دارند. یکی هنرمندان (بازیگران سینما) و دیگری فوتبالیست ها.

به طرز عجیبی این 2 گروه برعکس هم عمل می کنند که در اینجا بهشون می پردازم:

 

مقایسه شرایط فوتبالیست ها و بازیگران سینما

فوتبالیست ها: اول از همه فوتبالیست ها خیلی ثروتمند تر و پردرآمد تر بازیگران و هنرمندان هستند. یک فوتبالیست متوسط در لیگ برتر ایران سالی 1 میلیارد تومن و در برخی موارد در یک سال 2-3 میلیارد تومن رقم قرارداد شون هست.

بازیگران: بازیگرهای سینما و کلا اهالی سینما ، درآمدشون خیلی کمتره. بازیگران خوب در یک سال شاید کلا 500 میلیون درآمد داشته باشند و در موارد انگشت شمار شاید به 1 میلیارد برسه درآمد شون.

 

فوتبالیست ها: فوتبال کشور ما کاملا دولتی هست و حقوق کلان فوتبالیست ها از پول دولت و نفت که حق مردمه به اونا پرداخت میشه. به عبارتی اونها از مال بیت المال و پول نفت پول می گیرند.

بازیگران: اما برای اهالی سینما کاملا برعکسه چون سینمای ایران خصوصی هست و پول نفت به سینما تزریق نمیشه. وقتی بازیگر X فلان قدر درآمد می گیره، درآمدش صرفا بر اساس فروش اون فیلم هست. اگر فیلم خوبی باشه مردم استقبال می کنن و درآمد فیلم بالا میره اما اگر فیلم بد باشه فیلم درآمدی کسب نمی کنه. در سینمای ایران شایسته سالاری حاکم است.

 

فوتبالیست ها: افرادی از جنس عوام و کم سواد جامعه هستند، دغدغه های شون قلیون کشیدن و رفتن به پارتی هست.

بازیگران: افراد فرهنگی و فرهیخته کشورمان هستند و دغدغه جامعه و مردم رو دارند.

 

عملکرد این دو گروه در فرهنگ کشورمان چگونه است؟

فوتبالیست ها به شدت توی امور مذهبی و حکومتی فعال هستند و به عبارتی چاپلوسی اسلام و حکومت رو می کنند. هر سال محرم که میشه، شخصیتهای معروف فوتبالی رو می بینیم که پای دیگ های نذری هستند و به هیئت ها میرن و سیاه می پوشن و …

 

 

به غیر از این بارها دیدیم که مسولان دولتی و حکومتی رابطه خوبی با فوتبالیست ها دارند. هر وقت پیروزی نسبی ای کسب می کنند، سیل تبریکهای مسئولین دولت به طرفشان سرازیر می شود.

اما درست نقطه مقابل آنها، هنرمندان و بازیگران سینما هستند. به هیچ وجه رابطه خوبی با حکومت و دولت ندارند (به جز موارد انگشت شمار مثل مسعود دهنمکی و محمدرضا شریفی نیا)، چون همیشه مورد ظلم و آزار دولتی ها بودند. فیلمهاشون رو توقیف یا سانسور می کنند، در جلسات و جشن هایشان دخالت می کننند و غیره.

دهها بازیگر در صدا و سیما ممنوع التصویر شدند، اما حتی یک فوتبالیست هم نشده. چندین مورد زندانی سیاسی سینماگر داریم (در راسش جعفر پناهی)، اما زندانی سیاسی فوتبالیست نداریم.

هنرمندان و سینماگران بارها و بارها در زمانهای انتخابات، موضع رسمی خودشون رو اعلام کردند (از موسوی و روحانی حمایت کردند)، اما فوتبالیست ها فقط به فکر چاپلوسی و پول گرفتن شون بودند.

 

مقایسه صحبتهای بازیگران و فوتبالیست ها درباره زلزله کرمانشاه

طبق معمول، فوتبالیست ها هیییچ حرفی از مسئولین و دولتی نزدند. و صرفا چاپلوسی مردم رو کردند (مثل علی انصاریان)، یا نهایتا برای مردم زلزله زده کمک جمع آوری کردند (مثل علی دایی).

این پیام علی انصاریان رو نقد می کنم. پفیوز فکر کردی خیلی هنر کردی که جلوی یه حاجی ایستادی که هیچ کاره ست؟ اگر واقعا ادعات میشه برای مردم دلسوز هستی، جلوی مسئولهای کشور می ایستادی. یک جمله راجب احمدی نژاد و دزدی های دولتش می گفتی. خیلی چاپلوس و انسان حقیری هستی.

 

اما باز برعکس بازیگران سینما و هنرمندان بودند که واقعا از انتظار من فراتر نشون دادند و ایول دارند. همگی از دم به دولت و احمدی نژاد توپیدند. که نمونه هایی رو براتون می ذارم:

واقعا مرد و خیلی شجاعی هومن سیدی که اینقدر بی پرده توپیدی به دولت و دزدی های دولت.

 

یا پست اینستاگرام محسن تنابنده هم عالی بود:

محسن تنابنده توی این پستش بی نظیر صحبت کرده. چندی پیش احزاب اصولگرا و سپاهی ها جمله ای رو شعار دادند “کاخ سفید را طویله می کنیم”. که محسن تنابنده در این پستش گفته خفه شید بابا، شهرهای خودتون رو نمی تونید نجات بدید، از این ادعاها نکنید.

 

حرف آخر بابک

به خودم افتخار می کنم که طرفدار قشر فرهنگی و هنرمند کشورمون هستم که دغدغه جامعه و مردم رو دارن و خیلی مواقع حرفهایی رو به نفع جامعه می زنن که به ضرر خودشون خواهد بود. و خاک بر سر جامعه ورزش و فوتبال کشورمون که فقط دنبال پول و منافع شخصی خودشون هستند و چاپلوسی دولت و حکومت رو می کنن که مبادا از حقوق های میلیاردی که می گیرن کم بشه.